...Όλα φωτίζονται όταν ψάχνει κανείς για ζεστασιά....

Το πρόσωπό σου θα θελα πάντα να βλέπω, αιώνια να μην χαθεί...

τα μάτια μου όλη η δύναμη,η ζωή...

ο έρωτας του προσώπου σου...

Είσαι το μόνο στέρεο πρόσωπο μέσα στο χάος του Θεού...
Δεν ξέρω πως να λέω λόγια τρυφερά...

δεν ξέρω πως να σου μιλήσω για να νιώσεις...
μια στιγμή πόσο σ' αγαπώ....

(Ν। Καζαντζάκης)

Βυθίζοντας...

...το μυαλό σε μέρη άβατα, κάνοντάς το να τριγυρνά ακατάπαυστα, δίχως λόγο και αιτία...απλά παιδεύοντας το...για ν' αποφύγει τις σκέψεις...

Σταματά άραγε ποτέ να σκέφτεται;;;

...γυρνά συνεχώς...
εύχεται...ελπίζει...
νιώθει...αισθάνεται...
στεναχωριέται...
θυμώνει... αλλά δεν παύει ποτέ να σκέφτεται...

Οι λέξεις ειπώνονται και φεύγουν...η έννοιά τους όμως παραμένει...

Δε θέλω να γεμίζω χαρτιά με λέξεις.... θέλω να σου "δίνω" τις έννοιές τους... να τις κρατάς και να γεμίζεις τα μέσα σου...να τις νιώθεις ξανά και ξανά όποτε αισθάνεσαι προδομένος από έναν όρο-μία λέξη...όταν αισθάνεσαι πως ίσως έχεις "χαθεί" και θέλεις να ξανάρθεις πίσω...

Θα είμαι εδώ... κρατώντας μόνο αισθήματα και έννοιες νιώθοντας μόνο τα μέσα μας...
Βυθιζόμενη στο άπειρο των συναισθημάτων και των αισθήσεων...λατρεύοντας καθετί που είναι γύρω σου ...ζηλεύοντας καθετί που αγγίζεις... συγχωρώντας και τιμωρώντας οτιδήποτε σε θλίβει...

Κάθε λάθος μου... μία δύναμη για να σκέφτομαι...

κάθε στενάχωρη στιγμή... ένα ολόκληρο βράδυ για να σ' αποζητώ...

Κάθε σου χαμόγελο ένας λόγος για να ξυπνώ ομορφότερα...

Δεν κρατώ τις λέξεις
λατρεύω τις έννοιες
Δεν μιλάω με λόγια
ερωτεύομαι τις εικόνες
Δεν κυνηγώ τις αιτίες
σφιχταγκαλιάζω τις αισθήσεις

Μαζί...

...Καθώς ξυπνώ το πρωί

και το βλέμμα μου

αναζητά να βρει το δικό σου...

...καθώς σταματώ κάθε όνειρο...

για να δω τα δικά σου να ξεδιπλώνονται με την καλημέρα σου....και το χαμόγελό σου...

"οι σκέψεις προλαβαίνουν τις εικόνες και τα θέλω μας τους ήχους"

Μια σκέψη μου προσηλυτίζει το μυαλό... και μια ανάγκη.... μου το καθηλώνει...

"είμαι τυχερή που το μειονέκτημά μου, να πράττω γρήγορα, λειτούργησε στην καταλληλότερη στιγμή... Και η ανάγκη μου να σε σκεπάσω σ' έφερε τόσο μέσα μου...."

...τα πιο "ασήμαντα" είναι σημαντικά
και τα πιο ουσιώδη κατατάσσονται στ' ανούσια...

Είναι φορές που η σιωπή σε πνίγει... Είναι φορές που έχεις τόσα να πεις και οι λέξεις δεν μπορούν να αντιπροσωπεύσουν τα όσα νιώθεις....σκέφτεσαι....αισθάνεσαι....
Με πνίγει τούτη η σιωπή ....
Και καθώς παλεύεις με τα μέσα σου να πεις, να μην πεις...να νιώσεις, να μην νιώσεις....έρχεται μια γλυκιά σκέψη που σε βυθίζει.... Σε βυθίζει στο άπειρο των συναισθημάτων, εκεί που όλα είναι ζεστά και τόσο απλά... ...

και τι δεν θα 'δινα για μία τέτοια σκέψη.... να ρθει να μου καταλαγιάσει αυτά τα "μέσα" μου...

να δώσει ήχο στην τόση σιωπή....

Φεγγαροβραδιά...

Ξενυχτάμε στην πλαγία του βουνού με τ' άστρα με το αγέρι, τα έλατα, με τα μύρια φώτα κάτω εκεί μακριά της πολιτείας, με τ' ογρό της θάλασσας λάμπισμα και με όλες τις κορφές περίγυρα των βουνών.
Σωπαίνει κουρασμένη η λάλα συντροφιά.
Σωπαίνει σα να περιμένει. Ξαφνικά «Α!» γεμίσαν τ' άπληστα στόματα. Προβάλλει πέρ' απ' τα σκοταδερά βάθια ένα φεγγάρι ρέπιο και πυρό. Τι αργά που κινιέται.

Κι' όπως τον ουράνιο δρόμο του σιγαλά κερδίζει, όμοια τη χλωμάδα του ξαναβρίσκει αγάλι. Χαρωπά κι' ανίδεα γέλια ξεπετιώνται κι' ο καθένας λόγι' απλά ρίχνει χαιρετώντας. Άλλοι τ' ονομάζουνε του Χάρου το δρεπάνι άλλοι τόξο του Έρωτα· όλ' άστοχα λόγια.
Κ' εγώ που άθελα σωπώ, βρίσκω την καρδιά μου στο πυρό και ρέπιο αυτό μυστικό φεγγάρι.

(Άκαιρο τριαντάφυλλο, κάπου έχει μαδήσει. Η πληγή του μαρασμού, σα ζωή και χάρος.)

Την καρδιά μου που κι' αυτή, κάθε που προβάλλει στης αγάπης τον πλατύν ουρανό πυρώνει ώσπου σιγαλά ναρθή στο μοιραίο της δρόμο κ' ήσυχα την όψη της τη χλωμή να πάρει.
(Εσύ νάσαι στο γιαλό τάχ' αυτή την ώρα;)
Με τρελλαίνει ξαφνικά μια ιδέα: να πάρω του καημού απλώνοντας μαγικά τα χέρια, και να ρίξω στο γυαλό, στα ονειροδεμένα μάτια σου μπροστά,
πυρό το λειψό φεγγάρι.
Να το ιδής τα κύματα να το πανεφέρνουν να το ιδής πως σιγαλά όσο πάει χλωμιάζει κι ολοένα πιο πολύ την πληγή του δείχνει, καθώς φεύγει κ' έρχεται παίζοντας τη θλίψη, να 'βλεπα αν θα σου 'φτανε η συλλογή να νιώσης πως κει κάτω σου 'στειλα την καρδιά μου απόψε.

28 Ιουλίου 1926
Μαρία Πολυδούρη (ανέκδοτα ποιήματα)

Ατελείωτο όνειρο...

It's all coming back to me now
That strange and almost endless dream
Where I was you and you were me
You opened up your eyes and I could see
That you were falling from the world
As aimless as a shooting star in orbit around me
Thinking I was somebody else
And terrified to look at me and see yourself, well...

You are like a dream
And I am just a trip that you are on
When the trip is over you will go back
To the places that you once beloved
You will look for comfort there
And when you do you'll find that it has gone
That is when you'll dream a dream
Where I am you and you are me
And then you'll know my love

So don't be afraid
Your heart is in me
And it's racing so fast now
Cause everything we ever were or ever will be
Is shapeless as a changing cloud
Your letter written on the sky
I'm needing now to read it through my eyes
When you see just what I see
Then tenderly watch it change
And just let it be

Cause I am like a dream
And you are just a trip that I am on
When the trip is over I will go back
To the places that I once beloved
And I will look for comfort there
And when I do I know it will be gone
That is when I'll dream a dream
Where I am you and you are me
And then I'll know your love

...so quiet now...

This is just some trip that we are on
When the trip is over we will think of this
As someplace that we once beloved
When I find no comfort here
I'll look again to find it in your arms
That is where I'll dream a dream
Where I am you and you are me
And that's where I know love

Καλωσορίσματα...

Πόσο καιρό έφερνα στο μυαλό μου να κάνω κάτι όπως αυτόν εδώ τον χώρο...πάντα όμως κάτι με προλάβαινε, κάτι μου άλλαζε την ιδέα...κάτι κάτι κάτι...και όπως σχεδόν γίνεται πάντα, άφηνα πίσω αυτό που ίσως θέλω για κάτι άλλο!!!

Καλωσορίσατε λοιπόν, στον λίγο ιδιαίτερο αυτό χώρο για εμένα!!!

Σαν προειδοποίηση : οι σκέψεις θα είναι ανάκατες....πληθώρες και πολλές φορές ίσως και ακαταλαβίστικες...φαντασία και υπο(επί)μονή θα χρειαστεί...

Για εμένα θα είναι καλή συντροφιά το ίδιο εύχομαι για όποιον τυχόν μπει στον κόπο να του ρίξει μια μικρή ματιά.

Εύχομαι οι νύχτες να γίνουν ακόμη πιο μυστηριώδης και οι σκέψεις λιγότερο βασανιστικές!!!!